Vaders die financieel geen zorg voor hun nakomelingen dragen. Het zijn er helaas meer dan je denkt. Ook in 2019. Hoe geëmancipeerd is dat?
Al bijna vijf jaar draagt mijn ex-partner niet bij aan het levensonderhoud van onze kinderen. In 2017 stapte ik naar een advocaat. Dat had geen effect. Mijn ex-partner hield zich doof voor deurwaarders, bemiddelaars, aanmaningen, dagvaardingen en zelfs voor publicaties in de Staatscourant. Alsof de realiteit niet bestaat wanneer je de andere kant op kijkt. Wanneer je financieel echter geen zorg voor je opgroeiende kinderen draagt, dan verwaarloos je hen.
De zaak kwam bij de rechtbank. De rechter wees mijn ex-partner er fijntjes op dat hij in de voorgaande jaren €40.000 aan subsidies van het Letterenfonds had ontvangen. Deze cijfers zijn openbaar. Dan kunt u alimentatie betalen, oordeelde de rechter. En daarmee bedoelde hij: u moet. Mijn ex-partner negeerde het vonnis. Laat staan dat hij inging op het verzoek om ook zijn overige inkomsten aan de rechtbank te overleggen. Nee, hij schreef voor de buitenwereld een paar quasi-gevoelige vaderversjes, zorgde ervoor dat wat literaire vrindjes de flauwekul online verspreidden en verdween. Dat wil zeggen: hij emigreerde. Via de sociale media vernam ik dat hij in Tsjechië was gaan wonen, een land dat hij voor die tijd slechts twee of drie keer had bezocht. Een noodsprong dus.
Een vader die emigreert zonder zijn minderjarige dochters daarvan op de hoogte te stellen, die zijn adres in het buitenland zelfs angstvallig voor hen verborgen houdt, verwaarloost wederom zijn kinderen.
Er zijn meer mannen die naar het buitenland vluchten om kinderalimentatie te ontlopen. Die, net als mijn ex-partner, verschillende rekeningen openen zodat beslaglegging een soort Russische roulette wordt. Er zijn er zelfs die tal van bv’tjes opzetten om de dans te ontspringen. Ik heb het dus over vaders die buitensporig veel moeite doen om niet voor hun kinderen te betalen. Wat drijft hen? Hoe willen ze dit ooit nog verantwoorden? En als die kinderen dan later zegt dat je een lapswans bent, wijs je dan uit pure arren moede naar de moeder die de zaak al die jaren als een kerel op de rails hield? Geef je de maatschappij de schuld? Je ouders, die jou toch wel dekken? Of ligt het aan het klimaat en het feit dat de mensen (verdorie zeg) geen Literatuur meer lezen? Ach, houd toch op met die flauwekul en word volwassen.
Via mijn contacten in Tsjechië kwam ik erachter waar de vader woonde (in een buitenwijk van Praag) en waar hij werkte (in een outsourcingsbedrijf tussen twintigjarigen). In mei vorig jaar is de rechtszaak, na een langdurig voorbereiden, overgeheveld naar de Tsjechische Republiek. Op 3 augustus 2018 ontving mijn ex-partner de eerste ‘child enforcement notice’ van het Bureau voor internationale rechtsbescherming voor kinderen in Brno. En zo begon daar het hele circus opnieuw. Dit keer kwamen de Tsjéchische deurwaarders bij hem langs. De man weigerde wederom zijn medewerking. Pas na het juridisch aandraaien van de duimschroeven en enkele dwangbevelen bood hij -louter voor de vorm- het absurde bedrag van een paar tientjes aan. Daar trapte het UMPOD niet in. Zij wees op haar bevoegdheid om beslag (op wat dan ook) te mogen leggen. Mijn ex-partner dook vliegensvlug onder. Om buiten de radar te blijven, wisselt hij namelijk regelmatig van werkgever of plek.
De man is alles bij elkaar al vijf jaar op de vlucht.
Maar stel je toch eens voor dat ook de moeder zegt: ik wil niet of ik kan niet. Hoe moeten kinderen dan opgroeien? Ze moeten eten en drinken, zich kleden en warmen. Een dak boven het hoofd en boeken voor studie en school. De overgebleven ouder wordt financieel voor een fait accompli gezet. Want vader heeft geen zin. Vader heeft het te druk met zijn ditjes en zijn datjes, en zijn ‘literaire’ coterietjes. Vader heeft het te druk met het bewaren van zijn pubertijd en de bijbehorende sentimenten, ook al is hij allang de vijftig gepasseerd en heeft hij zelf zorg te dragen voor kinderen die de pubertijd mogen, kunnen en willen claimen. ‘Opzij oude man, geef ons de plaats die ons toekomt en houd hem in godsnaam niet zelf bezet. Want dat is zielig.’
Het LBIO (Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdragen) zit bovenop de zaak, evenals het UMPOD. Je kinderen willens en wetens niet verzorgen is namelijk een ernstige vorm van verwaarlozing. En dat -uiteraard- niet alleen in financieel opzicht.
In Tsjechië is het niet betalen van kinderalimentatie dan ook strafbaar. ‘It is a criminal offence’, heeft een Tsjechische juriste mij in december geduldig uitgelegd. Er staat gevangenisstraf op. Inmiddels heb ik contact opgenomen met de Tsjechische ambassade in Den Haag, de Nederlandse ambassade in Praag en de Tsjechische politie. Dit voorjaar reis ik opnieuw naar Praag. Daar zal ik persoonlijk aangifte gaan doen. Want ik ben doordrongen van een harde waarheid: de man in kwestie heeft geen enkel ethisch besef.
En waarom dit online? Omdat dit particuliere verhaal in haar hoofdlijnen nog altijd schering en inslag is. Óók in 2019.
Beeld en proza 
goed dat je je hart hebt gelucht Nicole. het is dapper en terecht dat jullie je recht zoeken. wel een frustrerend proces als je al in je recht staat. het is onbegrijpelijk dat er zulke onverantwoordelijke types bestaan. geef de moed niet op, je dochters staan aan jouw kant!
LikeGeliked door 1 persoon